برای بالا بردن سطح تماس بین بتن و میلگرد حرارتی ، روی تمام سطح آرماتور شیارهایی مارپیچ ایجاد میشود که به آن آج گفته میشود و محصول این روش میلگرد آجدار است که استفاده از آن به همراه تیرچهها در بتن موجب بالا رفتن استحکام بتن میشود؛ ولی بااین وجود بعد از خشک شدن بتن ترکهایی در آن به چشم میخورد که هم مقاومت بتن و بالطبع سازه را پایین می آورد و هم راه عبوری میشد برای نفوذ آب و دیگر مواد قلیایی تا سطوح پایین در معرض میلگرهای آجدار و اکسید آنها و در نتیجه تخریب بتن.
پس لازم شد که علاوه برمیلگردهای آجدار قبلی، نوعی میلگرد مقاوم دربرابر حرارت و تغییرات دما نیز درساختار بتن آرمه استفاده شود که هم مانع ترک خوردن بتن در هنگام خشک شدن و هم انقباض و انبساط مصالح سقف پس از آن در هنگام بالا و پایین رفتن دما باشد.